استاد عبدالباسط
عبدالباسط محمد عبدالصمد در سال 1349 هجرى قمرى در روستاى ((ارمنت)) به دنیا آمد . روستاى ((ارمنت)) که اکنون به شهر مبدل شده است، از توابع استان ((قنا)) در جنوب مصر مى‏باشد .
عبدالباسط در مکتب خانه روستائى، به آموزش قرآن پرداخت و در سن ده سالگى قرآن را حفظ نمود، او عاشق قرآن بود و با تمام وجود به دنبال آموزش علوم قرآنى و قرائت آن، همت گماشت، در آن زمان شیخ رفعت و شیخ شعشاعى در رادیو قرآن مى‏خواندند . عبدالباسط در خانه رادیو نداشت، بدین جهت براى شنیدن تلاوت قرآن از رادیو، مسافتى حدود سه کیلومتر را پیاده طى مى‏کرد، همچنین براى استفاده از سایر قاریان قرآن، در جلسات شبانه قرآن شرکت مى‏نمود . استاد مکتب و پدرش، همواره عبدالباسط را تشویق مى‏کردند و این تشویقها در پیشرفت او بسیار مؤثر بود، به طورى که دوازده ساله بود، که قرائت هفتگانه را یاد گرفت و در چهارده سالگى قرائت ده گانه را فرا گرفت . عبدالباسط علاوه بر حفظ، تجوید و قرائت قرآن، معانى قرآن را هم آموخت و کم‏کم در منطقه ((صعید)) شهرت یافت . تقریبا در همه جلسات قرآن و برنامه‏هاى ((شبى با قرآن)) عبدالباسط را دعوت مى‏کردند .
نوزده سال داشت که براى اولین بار به قاهره رفت . به مناسبت میلاد پیامبر اکرم (ص) در قاهره جشن گرفته بودند، چند نفر که عبدالباسط را مى‏شناختند، از او خواستند که قرآن بخواند، اما او قبول نکرد و گفت:
در این جمع، غریب هستم و در میان قاریان معروف و مشهور، صلاح نیست که من قرآن بخوانم .
یکى از علماء که او را مى‏شناخت، گفت:
ده دقیقه قرآن بخوان .
عبدالباسط قبول کرد و شروع به تلاوت قرآن نمود . مسجد پر از جمعیت بود، مردم او را تشویق مى‏کردند و از او مى‏خواستند که ادامه بدهد، بالاخره قرائت دلنشین عبدالباسط یک ساعت و نیم طول کشید و از همان جلسه بود، که او را به رادیو دعوت کردند و به تدریج در سطح کشور مصر شهرت یافت .
یک سال بعد به حج رفت و براى اولین بار، تلاوت قرآن او را روى نوار ضبط شد و کم کم کشورهاى اسلامى و سایر ممالک جهان، حتى آمریکا از او دعوت کردند و عبدالباسط تقریبا به همه کشورهاى جهان سفر کرد . در بعضى از سفرهایش، عده‏اى با شنیدن تلاوت زیباى قرآن او، مسلمان گردیدند، براى نمونه، در ((لوس آنجلس)) شش نفر و در ((اوگاندا)) 92 نفر مسلمان شدند.
عبدالباسط در رابطه با توفیق خود براى تلاوت قرآن چنین گفته است:
ساعاتى وجود دارد، که همراه با صفا، معنویت و فیوضات الهى است و قارى قرآن احساس مى‏کند، یک فضاى نورانى بر جلسه قرآن حاکم است،
براى مثال، یک بار در جلسه‏اى سوره ((مزمل)) را تلاوت مى‏کردم، یادم هست حالت عجیبى داشتم، گویا در بهشت، قرآن مى‏خواندم، به یاد حدیث نبوى (ص) افتادم که فرمود:
میان محراب و منبر من، بوستانى از باغهاى بهشت است .
عبدالباسط اضافه مى‏کند:
تمام موفقیتى که نصیب من شده، به برکت آیه آیه‏هاى قرآن است، که صداى مرا در نظر مردم دلنشین کرده و در واقع این نفوذ کلام خداست، که باعث روى آوردن مردم غیر مسلمان به سوى اسلام شده است . -زندگینامه قاریان مشهور جهان، ص 43 . ?
عبدالباسط با تلاوت و قرآئت آیات نورانى قرآن، خدمات زیادى به عالم اسلام رسانید، و سرانجام 25 ربیع الثانى 1409 هجرى قمرى، با سر بلندى و نام نیک در سن 60 سالگى زندگى را به درود گفت، در ایران اسلامى هم با تشکیل مراسم یادبود، از او تجلیل به عمل آمد .

 

فضیلت علم بر ثروت


دانش، از مال دنیا بهتر است، زیرا دانش نگهبان توست، ولى مال را تو باید نگهبانى کنى. مال دنیا با بخشش کاسته میشود، ولى دانش، براثر بخشش، رشد و فزونى مى‏یابد، و آنچه با مال دنیا ساخته و پرداخته شده و بدست آمده، با تمام شدن مال، از بین میرود.

علیه‏السلام، بارها در سخنان خود، دانش را با مال دنیا مقایسه فرموده، و همواره دانش را برتر و گرانبهاتر شمرده است. در این کلام ارزنده نیز، امیرمؤمنان (ع)، از برترى دانش نسبت به مال دنیا سخن مى‏گوید، و در این مورد سه دلیل بیان مى‏فرماید:
* اول آنکه: دانش، انسان را از مشکلات زندگى و گرفتاریهاى آخرت نگهدارى میکند، و از خسارتها و زیانهایى که به سراغ اشخاص جاهل میروند، در امان مى‏دارد.- ولى مال دنیا، نه تنها نگهبان صاحب خود نیست، بلکه صاحب مال، ناچار است قسمتى از وقت و فکر و نیروى خود را به خاطر نگهدارى مال، از دست بدهد، تا از تلف شدن و از بین رفتن آن جلوگیرى کند.
* دوم آنکه: صاحب مال، وقتى مقدارى از مالش را به دیگرى ببخشد، به مقدارى که بخشش کرده است، از مال او کم مى‏شود. ولى صاحب علم، هر چه از علم خود به دیگران ببخشد، یعنى هر چه علم خود را بدیگران بیاموزد، بر علم او افزوده میشود چون با هربار آموزش که به دیگرى میدهند، خود او نیز ورزیده‏تر مى‏شود و در رشته علمى خود، مهارت و تسلط بیشترى پیدا میکند.
* سوم آنکه: مال و ثروت از بین برود، تمام چیزهائى هم که به واسطه آن مال و ثروت ساخته و پرداخته شده و بدست صاحب مال آمده است، از بین خواهد رفت. مثلا اگر کسى مقامى را به خاطر ثروت خود به دست آورده است، یا اگر کسانى بخاطر ثروت با او دوست شده و گردش را گرفته‏اند، همینکه ثروت او به هر علتى، از بین برود، مقام و احترام و دوستان او هم از دست خواهند رفت.
در حالیکه آنچه شخص عالم، به خاطر علم خود به دست مى‏آورد، هیچگاه از بین نخواهد رفت، زیرا علمى که باعث بدست آمدن آن چیزها شده، همیشه براى صاحب خود باقى میماند.

 

سید رضى
سال 359 هجرى قمرى بود، در خانواده ((حسین بن احمد)) کودکى چشم به جهان گشود، که او را محمد نامگذارى کردند.
محمد از کودکى براى آموختن علوم، بسیار حریص و علاقمند بود.
او نه سال داشت، که در کلاس درس ((علم نحو)) شرکت مى‏کرد، روزى در کلاس، به سؤال استادش، پاسخ مهم و غیر منتظره‏اى داد، به طورى که همه شاگردان کلاس متعجب گردیدند.
محمد ده ساله بود، که سرودن شعر را آغاز کرد . در هفده سالگى به تدریس و تألیف کتاب پرداخت و در سن بیست سالگى، در تمام علوم زمان خود، استاد و صاحب نظر گردید . محمد بعدها به سید رضى معروف شد .
او پانزده جلد کتاب، تألیف و تصنیف نمود، که معروف‏ترین آنها، کتاب عظیم نهج البلاغه بود. این کتاب هنوز هم مورد استفاده همگان مى‏باشد، و براى فهمیدن معانى عمیق و بلند آن، در شام، مصر، لبنان، عراق و ایران دهها جلد کتاب، شرح و تفسیر نوشته شده است . - مفاخر اسلام، ج 3، ص 302 . ?
معروف‏ترین و مشروحترین شرح کتاب عظیم ((نهج البلاغه)) شرحى است، که ((ابن ابى الحدید)) آن را در بیست جلد تألیف کرده و در لبنان چاپ شده و تعداد صفحه‏هاى این بیست جلد کتاب از ششهزار و پانصد صفحه تجاوز مى‏کند .